به طور تقریبی تمام اشخاص در دوران کودکی در معرض ابتلا به نوع اول این ویروس قرار می گیرند. عفونت اولیه ایجاد شده از ویروس تبخال خفیف بوده و سبب ایجاد گلو درد و زخم در دهان می شود که به خودی خود برطرف می گردد. ویروس تبخال به طور خفته در غده های عصبی باقی می ماند و در شرایطی همانند استرس، تب، تغییرات هورمونی، آفتاب سوختگی، ضربه، گرما و حتی در اثر مصرف برخی دارو ها هم فعال می شوند. در فعالیت مجدد این ویروس سبب ایجاد تبخال چشم می شود که به طور معمول پلک، ملتحمه و قرنیه را گرفتار می کند. التهاب قرنیه اولین علامت این بیماری می باشد و لایه های سطحی قرنیه را درگیر می کند. اگر عفونت ایجاد شده از این ویروس به لایه های عمیق تر منتقل شود احتمال ماندگاری محل زخم در قرنیه چشم افزایش می یابد. در موارد بسیار نادر این ویروس موجب تخریب وسیع شبکیه می گردد.
ما در مقالات قبلی